Wandeling naar Møns Klint

Vandaag stond er een dikke NW-6, zodat we besloten om een wandeling te maken naar Møns Klint, de fraaie hoge witte krijtrotsen van het Deense eiland Møn. Het was verder mooi weer. Ondanks de bewolking scheen de zon regelmatig en gelukkig geen regen. Na eerst de nodige boodschappen te hebben gedaan, wandelden we tegen twaalf uur langs het vissershaventje van Klintholm richting Møns Klint. Aan de haven staat een leuk “pakhuset” van vroeger, waar nu een “galleri” in zat. We liepen langs een mooi landweggetje met aan weerszijden korenakkers op de glooiende heuvels. De weg ging steeds meer omhoog en het laatste stuk was even klimmen. Na een kleine 7 km kwamen we bij Møns Klint aan, waar tevens een Expocentrum stond met een expositie over Dinosaurussen. Maar daar kwamen we niet voor. Via een op en neer gaand kustpad liepen we langs de fraaie kliffen. Op sommige plaatsen hadden de Denen houten loopbruggen gemaakt, zodat je een fantastisch uitzicht had op de gigantische krijtrotsen. De bossen van Møn bestrijken een lengte van acht kilometer, die aan het eind van de kliffen abrupt eindigen. Het hoogste punt van de kliffen bedraagt 143 meter. Het kiezelstrand was bereikbaar via een aantal steile trappen. En dat was wel even zweten, want naar beneden ging wel, maar de in totaal 485 treden omhoog klimmen, was een zware klus. Vanaf het kiezelstrand was de aanblik van de kliffen zelfs nog fraaier. Het strand betreden is ook niet zonder risico, want regelmatig breken er grote stukken krijtrots af en verdwijnen in zee. Zo zijn er in de 20^ste eeuw al grote delen verdwenen, waaronder een derde deel van het park Liselund dat in 1905 in de zee verdween. In 1914 spoelden grote delen van de Dronningestolen (De koninginnenstoel) weg. In 1952 stortte duizenden tonnen krijt, leem en kiezels naar beneden en vormden een schiereiland dat zich tot 500 meter in zee uitstrekte. En in 1980 brak een groot deel van de “Sommerspiret” af, die in 1988 in zijn geheel verdween. Het is niet verwonderlijk dat de Denen zich hier zorgen over maken. De verwachting is dat over 50.000 jaar deze kliffen niet meer bestaan. Het kustpad eindigde bij de op een huis gebouwde vuurtoren, die we vanwege privë-bezit niet konden bezichtigen. En was het ook weer tijd om naar de boot terug te gaan, want we moesten de laatste vijf kilometer weer dezelfde weg, maar nu met strakke wind tegen, teruglopen. Na in totaal een kleine 20 km te hebben gewandeld, kwamen we om 17:00 uur nogal vermoeid maar met fraaie indrukken weer terug op onze boot.